Binnen de visie van Integrative Medicine ofwel Integrale psychiatrie (synoniem) bevat 1 van de peilers dat als we naar mensen kijken, we een holistisch mensbeeld toepassen. Een holistisch mensbeeld neemt alle aspecten van ons als menszijn mee – mentaal – psychisch – emotioneel – gedrag – biologisch – ecologisch – energetisch en spiritueel aspecten van de mens. We kijken naar alle aspecten van iemand om te begrijpen, te plaatsen wie deze persoon is in zijn of haar context. De krachten en ook de problemen die iemand presenteerd. We kijken dus niet naar een aantal aspecten van die persoon we kijken naar al deze deelaspecten en kijken naar hoe deze aspecten zich tot elkaar verhouden en de persoon maken tot wie deze persoon is. Naar het geheel der delen.
Fritjof Capra (natuurkundige) vatte het treffend samen:
“The great shock of de 21 century science has been that systems cannot be understook by analysis. The properties of the parts can understood only within the context of the langer whole”.
Hoe verhoudt deze stelling van Fritjov zich tot de hedendaagse Nederlandse wijze van hulpverlenen? Kijken we nog naar het geheel? Of zijn we in allerlei deelgebieden van de mens gespecialiseerd en vakkundig geworden in het opknippen van de hulpvrager in delen. Sturen we daarom mensen van het kastje naar de muur? Voor dit deelprobleem, dient u daar te zijn, en daar verder in het land, zijn specialisten speciaal voor uw klacht? Waar is de mens in zijn geheel te vinden? Te ontvangen? Te zien? Hoe doen we dat in Nederland? En in hoeverre durven we Holistisch te kijken? Zijn we bang, voor kritiek? Zijn we bang om uitgemaakt te worden voor zweverig? Zijn we stiekum gepolariseerd geraakt, zonder dat we het door hadden? Waar is komen al deze delen bij elkaar? En wat verwachten we van zorgvragers? Wat als zij behoefte hebben om als geheel behandeld te worden? Hoe anticiperen wij hierop? Hoe brengen we dat terug in de behandelkamer, in de kamer waar we het vertrouwelijke gesprek met die hulpvrager hebben? Hoe holistisch durf jij te zijn als hulpverlener? En als je dat wel durft, wat betekend dat voor de client? Durft deze zich te openen naar jou toe? Uit onderzoek blijkt dat clienten niet durven te vertellen wat ze allemaal doen, omzichzelf heel te behandelen en welke wegen zij hiervoor kiezen. Zij vertellen dat niet, als ze het gevoel krijgen dat je als hulpverlener hierover een oordeel hebt. En dat brengt risico’s met zich mee.
Geef een reactie